W tym roku chciałbym nas zaprosić w rekolekcyjnych rozważaniach do przyjrzenia się człowiekowi, który Maryi w tej niezwykłej drodze wiernie towarzyszył, a jest niejako w jej cieniu. Człowiek, którego żadne słowo nie zostało zapisane na kartach Pisma Świętego, a przecież tak wiele nam mówi swoim życiem. Został przez Boga wybrany, by być przybranym ojcem Jezusa, jest oblubieńcem Maryi i opiekunem Kościoła. Święty Józef jest też człowiekiem, którego możemy zobaczyć w różnych trudnych sytuacjach, z jakimi i my mierzymy się w naszej codzienności. Często ciężkie doświadczenia w życiu nazywamy „nocami”. Kiedy przychodzi choroba, ktoś nas zawiedzie, zdradzi, gdy kłopoty dotkną naszych bliskich, mówimy, że ogarnia nas ciemność. Nawet w duchowości mamy termin „noc ducha”, kiedy przestajemy doświadczać Bożej obecności i pociech duchowych. Gdy spoglądamy na wydarzenia z życia św. Józefa, to widzimy, że i on przeszedł wiele takich trudnych momentów. Myślę, że śmiało możemy go nazwać mistrzem w przechodzeniu przez „noce” i możemy od niego uczyć się, jak przechodzić nasze trudności. Dlatego też w tegorocznych rekolekcjach chciałem, aby to właśnie św. Józef był naszym przewodnikiem. Zanim przyjdzie Noc Bożego Narodzenia popatrzmy na to, czego może nas nauczyć, gdy w naszym życiu przychodzi „noc”. W ewangeliach mamy opisy kilku nocy św. Józefa: noc, gdy dowiaduje się, że jego małżonka jest w stanie błogosławionym, noc, gdy przybywają do Betlejem i gospody są przed nimi zamknięte, noc, gdy Herod chce zgładzić małego Jezusa, noce, gdy dwunastoletni Jezus się zagubił. Jest także noc, o której wprost nie napisano w Piśmie Świętym, a jednak na pewno przyszła, bo to noc śmierci… Nad tymi nocami chciałbym, żebyśmy się zatrzymali, by i w naszych nocach, tak jak w nocach św. Józefa, zabłysło światło.